این سوال بارها و بارها مطرح می شود که مگر ائمه معصومین علیهم السلام مرتکب معاصی می شدند که این همه استغفار می کردند؟ مگر آنان عصمت ندارند؟ اگر کسی گناه نکند چه لزومی دارد از درگاه خدا آمرزش بطلبد.
مسئله بعد اینکه بسیاری از بندگان خدا مرتکب گناهان کبیره می شوند اما گاهی حتی یکبار هم به درگاه خدا توبه نمی کنند و از محضر مقدسش آمرزش نمی خواهند. این چه سرّی است که هر که مومن تر و مطهرتر است استغفار، توبه و انابه اش بیش تر است؟!
بهشت درهای متعددی دارد؛ چرا که خداوند در قرآن کریم می فرماید: «و متقین گروه گروه به سوی بهشت سوق داده می شوند، تا هنگامی که به آن می رسند و درهای آن گشوده می شود».[1] همچنین در جای دیگری می فرماید: «باغ های جاودان بهشتی که درهای آن به سوی آنان گشوده است».[2]
اللهم عجل لولیک الفرج...
چند روز بعد از عملیات ، یک نفر رو دیدم که کاغذ و خودکار گرفته بود
دستش هر جا می رفت همراه خودش می برد..
از یکی پرسیدم: چشه این بچه؟
گفت: آرپی جی زن بوده
توی عملیات آنقدر آرپی جی زده که دیگه نمی شنوه
باید براش بنویسی تا بفهمه
گوشهایت را دادی تا ما چشم و گوشمان باز شود
چشم و گوشمان که باز نشد هیچ،بماند!
شرمنده ی ایثارت هستیم جوانمرد...
« از وبلاگ عشق من شهادت است »
نماز، برترین چیزی است که می‌تواند همه‌ی افراد جامعه‌ی مسلمان را به تهذیب اخلاقی و تعالی روحی و معنوی برساند.
سه خصوصیت عمده در نماز هست که نقش برتر آن را در تهذیب نفس و پرورش روانی انسان‌ها پدید می‌آورد.
نخست آن که نماز، با شکلی که در اسلام برای آن معین گشته، یعنی حرکات و اذکار مخصوص، به طور طبیعی نمازگزار را به دوری از گناه و آلودگی فرامی‌خواند: «ان الصلوه تنهی عن الفحشاء و المنکر». این فراخوانی پیوسته، توانایی آنان را دارد که هر کس را از منجلاب‌ها رها سازد و عروج بخشد.
