از این روایت می‌توان استحباب ایستادن هنگام برده شدن کلمه «قائم» را استفاده کرد. حتی از این روایت می‌توان استفاده کرد که قیام حضرت رضا به جهت خصوص لفظ قائم نبوده بلکه به احترام نام آن حضرت بوده که در این صورت هر نامی برده شود، ایستادن و دست روی سر نهادن خوب است.

حکمت ایستادن و دست روی سر گذاشتن هنگام شنیدن و بردن نام خاص امام زمان (علیه السلام):

تعظیم و احترام بزرگان، به ویژه پیامبران الهی و پیشوایان والا مقام، یکی از دستورهای اخلاقی است که قرآن و احادیث اسلامی برضرورت آن تاکید کرده‏اند. قرآن مجید در خصوص احترام به پیامبر بزرگوار اسلام در سوره حجرات مسائلی را بیان فرموده که مسلمانان وظیفه دارند آن‏ها را رعایت کنند.

در عرب و نیز در میان عقلای عالم رسم است که هر گاه گره ناگشودنی در کار بیافتد به نشانه ناچاری و اضطرار دست خود را بر سر می‌گذارد. معنای این کار در هنگام قرائت دعای فرج این است که دوری و غیبت امام برای ما بسیار دشوار و طاقت فرسا است.

1. به شهادت عالمان شیعه و سنی، امام زمان (علیه السلام) خلیفه خدا در زمین است و در آینده رهبری جهان و وراثت زمین رابه عهده خواهد گرفت. بی تردید رعایت ادب در برابر چنین خلیفه‏ای ضرورت دارد.

2. این نوع احترام از دو امام معصوم نقل شده است:

الف) از امام صادق (علیه السلام) پرسیدند: چرا هنگام شنیدن نام امام زمان (علیه السلام) از جای خود بر می‏خیزیم؟

حضرت فرمود: چون غیبت‏حضرت مهدی (عج) طولانی است. به سبب شدت محبتی که به دوستانش دارد، هر گاه شخصی او را یاد می‏کند، به او می‏نگرد. سزاوار است‏یاد کننده هنگامی که مولایش نگاه مهرآمیز بر وی می‏افکند، به جهت احترام و تعظیم، از جای خود برخیزد. پس از جای خود برخیزید و از خدای تبارک و تعالی بخواهید ظهورش را نزدیک سازد. (1)

عالم فرزانه شیعی میرزا حسین نوری می‏نویسد: براساس نقل برخی از دانشمندان، روزی در مجلس امام صادق (علیه السلام) نام مبارک حضرت مهدی (علیه السلام) برده شد و امام صادق (علیه السلام)، به جهت تعظیم و احترام، از جا برخاست. (النجم الثاقب، ص 444)

ب) روزی دعبل خزاعی، شاعر معروف اهل بیت، خدمت امام رضا (علیه السلام) رسید و اشعاری درباره معصومان قرائت کرد. وقتی به ابیات ویژه امام زمان (علیه السلام) رسید، حضرت امام رضا (علیه السلام) بی درنگ دست‏بر سر نهاد; به احترام از جای برخاست و فرمود: ای خزاعی، بدان که روح القدس این ابیات را بر زبانت جاری ساخته است. بر اساس روایتی دیگر، آن حضرت به دعبل فرمود: خداوند دیدنش را روزی‏ات سازد و با او محشورت گرداند... . (منتخب الاثر، ص 505)

بنابراین، قول و فعل این دو معصوم نشان می‏دهد که شایسته است پیروان اهل بیت در برابر امام زمان (علیه السلام) احترامی ویژه داشته باشند; دست‏بر سر نهند و در همان حال برای فرج آن حضرت دعا کنند و خویش را برای ظهور امام آماده سازند.

اعلام آمادگی

دستور مستحبی ایستادن و دست بر سر نهادن به هنگام بردن لفظ «قائم» (نه همه اسامی دیگر) شاید کنایه از آن باشد که چون حضرت برای عدل و داد و حکومت جهانی الهی به پا می‌خیزند ما شیعیان هم به احترام آن حضرت و نوعی اعلام آمادگی به هنگام برده شدن نام مبارک آن بزرگ، بر پا ایستاده و رضایت خود را از قیام آن حضرت ابراز می‌داریم وخود را در برابر رهبری ودستورات او مطیع می‌دانیم.

این احترام موجب توجه خاص آن امام به قیام کننده می‏شود. ولی حکمت اجتماعی و اقدامی آن نیز نباید مورد غفلت قرار گیرد. آمادگی افراد، در هر آن، برای قیام‏ و مبارزه و جهاد، در راه تحکیم عدالت جهانی، و حفظ حقوق انسان‏ها واجد اهمیتی به سزاست.

شیعه منتظر - بلکه هر مسلمان - در عصر غیبت، باید همواره دارای چنین هدفی باشد، و در راه تحقق آن، به وسایل گوناگون بکوشد، و تا آن جا این آمادگی را داشته باشد و ابراز دارد; که هر گاه نام پیشوای قیام (قائم)، ذکر می‏شود به پاخیزد، و آمادگی همه جانبه خویش را نشان دهد، و این آمادگی را، همیشه، به خود و دیگران تلقین و در خود و دیگران تحکیم کند.